Wanneer de oorlog uitbreekt, is Louis Dijkman (roepnaam: Wiet) een twintigjarige student rechten aan de Vrije Universiteit. Hij is verloofd met een zus van Wim Speelman, die sinds het najaar van 1941 de drijvende kracht in de verspreiding van verzetsblad Vrij Nederland is. Ook Dijkman wordt voor VN actief en betrekt op zijn beurt mede-VU-studenten bij het blad. Begin 1943 gaat dit groepje, in navolging van Speelman, Trouw verspreiden.

‘OH’
Dijkman, inmiddels afgestudeerd en werkzaam als advocaat, komt aan het hoofd van de Trouw-organisatie in Amsterdam te staan. Uitvalsbasis wordt een etage in de Ruysdaelstraat. Het adres staat bekend als ‘OH’, afkorting van ‘Ons Huis’, waar op 23 december 1943 de Sicherheitsdienst binnenvalt. Jan de Mildt, een jonge Zeistenaar, wordt meteen gearresteerd. De SD neemt vervolgens in de woning post, wachtend op het volgende slachtoffer. Dat wordt Wiet Dijkman, die nog probeert te vluchten, maar wordt neergeschoten en zwaar gewond naar het Wilhelmina Gasthuis wordt overgebracht. Een poging hem te bevrijden mislukt door verraad. Dijkman wordt vervolgens onmiddellijk naar het zwaarbewaakte Kriegslazarett in Den Bosch vervoerd.

Gevangene
Half januari 1944 wordt Dijkman naar de Polizeigefängnis in het Brabantse Haaren overgebracht, eerste verdieping, cel 70. Vanaf eind juli 1944 zit hij in Kamp Vught, samen met vierentwintig medeverspreiders van Trouw en vijftien drukkers van het blad. Op 5 augustus 1944, Dijkmans verjaardag, moeten de verspreiders voor de rechter verschijnen. Alle vierentwintig krijgen de doodstraf. Hun levens lijken nog te redden. De SD heeft Trouw een ultimatum gesteld: wordt de uitgave van de krant gestaakt, dan worden de doodstraffen niet ten uitvoer gebracht.

Ultimatum
Op 9 augustus 1944 komt de Trouw-top in spoedvergadering bijeen. De stem van Wim Speelman, Dijkmans aanstaande zwager, weegt zwaar in de te nemen beslissing. Hij zegt: ik capituleer nooit voor een Duits ultimatum. Dus gaat Trouw door. Dijkman sterft nog dezelfde negende augustus, ’s avonds rond negen uur, voor het vuurpeloton, samen met vijf medeverspreiders. Zeventien anderen worden de volgende avond gefusilleerd.

Bronnen:

• Onderzoek en tekst: Peter Bak
• Archief Trouw, Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlands Protestantisme (1800-heden) van de Vrije Universiteit
• Sterbebuch 1944
• Hun naam leeft voort! Oorlogsslachtoffers verleenden hun naam aan straten en gebouwen / W.A. Brug. – Alphen aan den Rijn : Repro-Holland, 1989.
• Erelijst van Gevallenen 1940-1945